سموم: قرار گرفتن در معرض برخی سموم ممکن است خطر ابتلا به پارکینسون را افزایش دهد.
با توجه به اینکه برای بیماری پارکینسون درمان قطعی وجود ندارد، پس درمان شدگان آن بسیار نادر هستند. تنها افرادی که از داروهای مخصوص در این زمینه استفاده می‌کنند، توانسته‌اند این بیماری را تا حد زیادی در بدن خود کنترل کنند.
درباره نورولوژی
تنها زندگی کردن در مرحله ۴ یا بالاتر ممکن است بسیاری از کارهای روزانه را غیرممکن کند و می تواند خطرناک باشد.
درمان سردرد با راهکارهای فوری درمان سردرد چگونه امکان پذیر است؟ آیا می توان سردردهای شدید را با اقدمات فوری التیام بخشید؟ برای آشنایی با
احساس سبکی سر یا غش‌کردن در زمان ایستادن (افت فشارخون وضعیتی)مقاله‌های مرتبط:کشف شواهدی دیگر مبنی بر ارتباط پارکینسون و نوعی باکتری روده‌ایپزشکی و درمان بیمارینشانه های آلزایمرعلائم اچ آی وی و ایدز
یکی از علائم مشخص مرحله ۱ پارکینسون این است که لرزش و سایر مشکلات در حرکت معمولاً منحصر به یک طرف بدن است.
اگر این علائم ناشی از پارکینسون نباشند، پس ناشی از چیست؟
در نهایت این سلول‌ها میزان دوپامین را در بدن تنظیم می کنند تا علائم بیماری را کاهش دهند. اما توجه داشته باشید که این تنها یک روش بهبود برای بیماری پارکینسون است و درمان قطعی آن نخواهد بود.
عوارض ناشی از پارکینسون می تواند کیفیت زندگی و پیش آگهی را تا حد زیادی کاهش دهد. به عنوان مثال ، افراد مبتلا به پارکینسون می توانند سقوط خطرناک و همچنین لخته شدن خون در ریه ها و پاها را تجربه کنند. این عوارض می توانند کشنده باشند.
پارکینسون با دو دسته‌ی اصلی بیماری پارکینسون باعث مرگ میشود علائم همراه است: ۱. علائمی که روی توانایی‌های حرکتی فرد تأثیر می‌گذارند و به بُروز مشکلات حرکتی نظیر لرزش و سفت شدن عضلات منجر می‌شوند؛ ۲. علائم غیرحرکتی نظیر درد و از‌دست‌دادن حس بویایی و زوال عقل هستند. فرد مبتلا ممکن است به تمام این علائم دچار نشود و نمی‌توان پیش‌بینی کرد این علائم چقدر شدید خواهند بود یا اینکه سرعت وخامت آنها چگونه است.
با بروز پارکینسون در بدن، آنتی اکسیدان‌ها از تعادل خارج می‌شوند و رادیکال‌های آزاد در بدن ایجاد می‌شوند. اما با استفاده از برخی از مواد غذایی می‌توان آنها را کنترل کرد که عبارتند از:
بسیاری از مردم در این مرحله از پارکینسون نمی توانند به تنهایی زندگی کنند زیرا زمان حرکت و زمان واکنش کاهش می یابد.
بسیاری از پزشکانی که این اختلال مغزی را تشخیص می‌دهند، برای طبقه‌بندی شدت علائم بر مقیاس رتبه‌بندی هوهن و یهر تکیه می‌کنند.